Jeszcze słowo wyjaśnienia, jakim sposobem udało mi się uzyskać to niezłe spasowanie elementów osłony - właściwie cała "tajemnica sukcesu" kryje się w jednym zdaniu:
"[...] Trzy wieczory starannego wycinania, formowania i przymiarek oraz klejenia odcinkami po kilka milimetrów (BCG) [...]"
Istotą rzeczy tak naprawdę jest to, że poświęciłem temu trzy wieczory, a nie jeden, co oznacza, że pracowałem po prostu powoli, a zatem również dokładniej. Nie stosowałem tu żadnych specjalnych technik, to były raczej proste czynności. Jedyne, co - jak sądzę - może być warte uwagi, to dwie kwestie, którym chciałbym poświęcić tu nieco miejsca.
1. Krawędzi nie retuszowałem. Ponieważ powierzchnie styku sąsiednich elementów są bardzo małe, więc chciałem mieć pewność, że spoina będzie naprawdę mocna. Co prawda kleiłem wielokrotnie klejem BCG krawędzie retuszowane Pactrą i klej trzyma, Wujek Andrzej też twierdzi, że to możliwe, jednak tutaj nie chciałem ryzykować. Mogłem sobie na to pozwolić, bo poszycie ma kolor względnie jasny, przez co łączone krawędzie nawet w miejscach, gdzie się nie pokrywają idealnie, nie rzucają się w oczy. Przy czarnym poszyciu to by jednak nie przeszło. Zapewne retuszowałbym w takim przypadku ołówkiem lub kredką akwarelową. Oczywiście, przy innych klejach (butapren, Hermol itp.) retusz farbką nie będzie przeszkadzał.
2. Łączenie krawędzi pierścienia lub rurki na styk.
Najpierw taki element formuję. Konsekwentnie robię to na podkładce pod mysz komputerową -
tutaj o tym pisałem. Rzecz jednak w tym, że zależnie od średnicy przedmiotu użytego do formowania (wałkowania) kartonu, efekt może być dwojaki:
Widać, że w przypadku 1 krawędzie się prawie schodzą ze sobą - to spostrzeżenie ważne dla dalszych rozważań
(wielce naukowych...
). Dlaczego? Ilustrują to kolejne dwa zdjęcia:
W przypadku 1 krawędzie schodzą się z niewielką moją pomocą i takie krawędzie rzeczywiście względnie łatwo da się skleić. Przypadek 2 (nieco przerysowany na zdjęciu, by łatwiej było ukazać istotę problemu) z pewnością wywoła potok przekleństw nawet z najbardziej powściągliwych ust...
- tego trzeba po prostu spróbować.
Pozwolę sobie przy tej okazji rozwinąć nieco temat i omówić przypadek trochę bardziej klasyczny, tj. sklejanie poszycia segmentu kadłuba samolotu przy użyciu paska łączącego. Te same dwa elementy, uformowane jak w ćwiczeniu poprzednim, ale z doklejonym paskiem łączącym.
Przypadek 1 - końcówki poszycia uformowane przy użyciu przedmiotu o niewielkiej średnicy, dzięki czemu są blisko siebie:
A tutaj po lekkim dosunięciu ich do siebie; zwracam uwagę, że to jest mierzenie na sucho, bez kleju, a krawędzie przytrzymuję jedną ręką, w trzech palcach (w moim przypadku to nawet 2 i 1/4 trzeciego...
) - po prostu same lgną do siebie
:
Przypadek 2 - poszycie przygotowane przy użyciu przedmiotu o przekroju kołowym, większej średnicy:
I efekt:
Skleić się, oczywiście, jakoś da, ale widać, że nie wystarcza mi jednej dłoni do utrzymania rozbiegających się na boki krawędzi.
W moim przypadku przez długi czas to właśnie zjawisko było powodem przesunięć i szczelin na "szwie" przy próbach sklejania poszycia segmentów kadłuba samolotu. Przy dłuższych segmentach i dwóch rąk było za mało, by panować nad krawędziami - zauważyć należy, że tak przygotowane krawędzie mają tendencję do rozchylania się, a więc uciekania na boki, ale również do góry, przez co nieraz nie sposób ich docisnąć do paska łączącego.
Podsumowując: krawędzie warto tak zawijać, by schodziły się w płaszczyźnie poziomej ( --- ---- ), a nie pod skosem ( / \ ). No i - rzecz jasna - najlepiej je ciąć przy linijce, żeby przylegały do siebie idealnie na całej długości.
To tyle tego przydługiego wykładu. Mam nadzieję, że jednak dla niektórych będzie on użyteczny (a przede wszystkim zrozumiały, bo nie jestem pewien, czy nie wyszedł z tego lekki bełkot...).
:
) Postanowiłem się ratować wikolem zabarwionym farbką, generalnie się udało, dopiero z bliska widać, że mi ręka drgnęła i pomazałem poszycie. Ale na żywo jest dużo lepiej:
, ale stożki to dla mnie nadal czarna magia 