Uboottd dziękuję za link. Na pewno będzie pomocny. Na pierwszy rzut oka widać niesamowitą różnicę w wyglądzie obydwu parowozów.
Kilka dni przerwy i jedziemy dalej. Udało się poskładać z grubsza do kupy kocioł wraz ze stojakiem. Brakuje wprawdzie jeszcze drzwi dymnicy i oczywiście całego grubszego i drobniejszego osprzętu.
Z dostępnej mi literatury wiem, że OKl-ki były wyposażane w drzwi dymnicy z centralnym zamknięciem. Zastanawiam się mocno nad ich wykonaniem. Na fotografiach prezentuje się bardzo elegancko. Podniosło by to niewątpliwie walor estetyczny modelu. Jednak na razie ten problem muszę zostawić w spokoju. Może coś się samo wykluje.
Widok kotła w fazie przed wyposażaniem i malowaniem.
Podgoniłem też nieco i wykonałem koła napędowe. Jednakże efekt pozbawił mnie jakichkolwiek nadziei na rychłe postawienie modelu na własnych nogach. Nic z tych kółek nie wyszło, niemniej prezentuje je jako ciekawostkę. Przydadzą się w przyszłości jako nogi w innych parowozowych projektach.
Drugie podejście do kół było już przemyślane i efekt końcowy wygląda następująco:
Te małe krążki, to podkładki dystansowe, pomagające utrzymać koła we właściwej odległości od ostoi.
To na razie na tyle.
Pozdrawiam
– zremb
. Dzięki temu powstała luka, którą wypełniłem produkcją silników napędowych. Wstępnie sklejone, jeszcze bez osprzętu przymocowałem tymczasowo do ostoi. Nie mogłem wytrzymać i musiałem przymierzyć. Przy okazji zrodziło się pytanie, czy osłona trzonu tłoka od strony czołownicy powinna być zaślepiona, czy otwarta. Zdjęcia wykonane w ZT w Gdyni pokazują, że otwarta. Ale zwarzając na stan parowozu mam wątpliwości, czy tak powinno być w rzeczywistości. Posiadana przeze mnie literatura też nie wyjaśnia tej sprawy jednoznacznie.
.
wyciąłem dach, do którego wstępnie spasowałem i przykleiłem ramę wywietrznika dachowego.
