Na razie dwa żagle się trzymają. Okleiłem je linką (nie rozcieńczanym Pattexem, na styk). Klei się bez problemów. Ta linka nazywa się likliną i w rogach tworzy „uszy” do mocowania żagla do rei oraz lin w dolnych rogach. Nadal nie bardzo wiem jak żagiel był układany na rei i jakimi linkami wiązany (brak ich na planach), dlatego mało co robię (myślę
). 
Teoria.
Olinowanie żaglowca jest chyba najbardziej przerażającą dla początkującego modelarza częścią statku. W gruncie rzeczy zrozumienie przeznaczenia lin jest dość proste. To raczej gąszcz i wielka ilość lin powoduje, że wydaje się to nie do ogarnięcia. Mój model jest bardzo mały i jest w nim sporo uproszczeń. Jednak postaram się aby liny, które mają podstawowe znaczenie były zrobione. Dlatego wyjaśnię do czego służą. Co ciekawe olinowanie, które teraz będę robił składa się zaledwie z 7 rodzajów (pod względem pełnionych funkcji) lin! Są to: fały, topenanty, perty, brasy, szoty, gejtawy i gordingi. Jeśli ktoś zrozumie ich funkcje (co jest proste), zrozumie całość. Oto pierwsze trzy:
- fały - na nich są podnoszone reje, na górną część masztu. Lina przechodzi przez głowicę (dyby), albo otwór w maszcie. Na dole jest układ bloczków, które ułatwiają wciągnięcie rei.
- topenanty – mocują końce rei do masztu i ustalają ich położenie tak, aby było poziome
- perty – marynarze podczas prac na rejach, na górze - stoją na nich
Fały i topenanty to tzw. olinowanie półstałe (reje raczej nie były opuszczane „na co dzień”). Liny przechodzą przez system bloczków, który sprawia, że trzeba użyć mniejszej siły przy ich naciąganiu.
Większość lin schodzi się na dole, przy maszcie i jest wiązana do kołkownicy przymasztowej.
Olinowanie, które teraz robię występuje na praktycznie wszystkich żaglowacach. Są różnice konstrukcyjne ale sens jest ten sam.
Koniec teorii.
.
(prasowanie żelazkiem po nakrochmaleniu).
