[Relacja] F-14 Tomcat, Kartonowy Arsenał 2-3/1995, 1:33

[19zbyniu95]

Duży model będzie

[Heinrich Kosmala]

A i owszem, 58 cm (długość) na 59 cm (maksymalna rozpiętość skrzydeł).

[Heinrich Kosmala]

Ponieważ na forum nie doczekałem się pomocy, postanowiłem ostatecznie zrezygnować z części W 15. Mechanizm funkcjonuje mimo tego bez zarzutu. Bolce osi obrotu skrzydeł zwinąłem z cienkiego papieru w rurkę i zabezpieczyłem jeszcze jednym paskiem papieru (zdj. 46 i 47).





Na wszelki wypadek przykleiłem też wąskim paskiem tekturki część W 11 do szkieletu kadłuba (zdj. 48) – trzyma na amen!



Skrzydła z mechanizmem zmiany skosu i część „cockpitową“ przykleiłem do szkieletu kadłuba. Coraz bardziej przypomina to wszystko jakiś samolot…



Model nie mieści się już na moim biurku (może przeszkadza w tym tam panujący bałagan?), z dalszymi pracami przenoszę się więc do piwnicy. Tam mam jeszcze jeden stół „zapasowy“. Nie mam pojęcia jak długo będzie trwało, aż oba stoły upodobnią się do siebie…

[Heinrich Kosmala]

Przyszedł teraz czas na poszycie dolnej części kadłuba; najpierw część 10b (zdj. 52) i na to część 10. Co prawda stoi na części 10 „WPS“, czyli „wyciąć po sklejeniu“ – to oznacza, że najpierw trzeba by przykleić część 10, wyciąć w niej ten podłużny otwór i potem dopiero wkleić część 10b, co moim zdaniem nie jest możliwe.
Ponieważ część 10b wyszła jakoś taka krótka (powinno tak być? moja wina?), opada do dołu i uniemożliwia bezproblemowe połączenie części 10 i 10b. Dlatego wkleiłem tutaj dodatkową sklejkę „a“ (zdj 53).
A tak wygląda ta część kadłuba po sklejeniu (zdj. 54). Widać wyraźnie niedociągnięcia (małe szczeliny), na szczęście przyjdą tutaj jeszcze części 27 i 28, tak że nie będzie tego widać – a przynajmniej taką mam nadzieję.

[Heinrich Kosmala]

Przy budowie części 27 i 28 nie mogłem uzyskać idealnie prostego przebiegu zagiętej krawędzi; papier wycinanki jest stosunkowo cienki i wiotki, robi „co chce“. Na zdj. 55 może tego tak wyraźnie nie widać (czerwona linia), na żywo bardzo mi to przeszkadzało. Wkleiłem więc wzmocnienia z kartonu 0,8 mm – teraz wszystkie krawędzie są wystarczająco proste. Tak samo postąpiłem z częściami 27 (zdj. 56). Nie wiem tylko, czy ta operacja się „opłacała“ – na gotowym, stojącym modelu tych części (od spodu kadłuba) praktycznie nie będzie widać (zdj. 57).

[OSTOJA]

Nie wiem tylko, czy ta operacja się „opłacała“ – na gotowym, stojącym modelu tych części (od spodu kadłuba) praktycznie nie będzie widać (zdj. 57).

Przynajmniej będziesz miał pewność, że zrobiłeś wszystko by było dobrze i o to chodzi.

[Heinrich Kosmala]

Teraz poszycie górnej części kadłuba; są to części 9, 9a, 9b, 9c - pokrycie mechanizmu zmiany ustawienia skrzydeł oraz 11, 12 i 12a – poszycie kadłuba.
Opis budowy nie podaje kolejności przyklejania – będzie (dla mnie) niezła gimnastyka i kombinowanie.

[Heinrich Kosmala]

Biorę się za poszycie części osłon wlotów powietrza do silników. Ponieważ nie ma rysunku montażowego, wyciąłem najpierw wszystkie (cztery!) części, żeby w spokoju popatrzeć co i jak. No i okazało się, że to nie aż tak skomplikowane.
W odróżnieniu do wydania z roku 2001 nie ma imitacji łopatek sprężarki – za to jakaś klapa (część 20a), która widocznie całkowicie zamyka dostęp powietrza (nie pytajcie mnie w jakich sytuacjach i dlaczego – a może ktoś to wie?). Tak to wygląda na zdjęciu.
Na ostatnim zdjęciu pokrycie tej części kadłuba (przynajmniej od góry) już kompletne.

[Heinrich Kosmala]

Wnęki podwozia głównego wraz z klapami były łatwiejsze do zmontowania niż myślałem – w tym celu musiałem jednak najpierw wyciąć wszystkie części, położyć je na stole i trochę pokontemplować…
Wynik; wnęki są „nieco atrapami“ – tzn. są za płytkie – koło w tej wnęce by się nie zmieściło! Teraz rozumiem, dlaczego w wydaniu z roku 2001 jest odpowiedni otwór na wnęki we wrędze 11, tutaj jest też dno wnęki i wewnętrzna powierzchnia tej najmniejszej klapy; w mojej wycinance (1995) nie ma ani dna (strzałka na zdj. 65) ani „podszewki“ tej klapy – te części dorobiłem więc sam. Boczne ścianki są moim zdanie za wiotkie, obawiałem się o stabilność podwozia, wkleiłem więc 0,8 mm tekturkę wzmacniającą oraz 2 mm rurkę mosiężną (tak jak to zrobiłem w podwoziu przednim) na przyjęcie drutu szkieletu podwozia (zdj. 66 – strzałka).
Przy próbach „na sucho“ nie pasowało mi za bardzo dolne pokrycie kadłuba, tzn. części 8d i 13, w szczególności „czyste“ połączenie tych części ze sobą. Skleiłem więc najpierw te części ze sobą (zdj. 67) i dopiero potem nakleiłem całość na kadłub – dla mnie jest ten sposób wygodniejszy – nie jestem tylko pewien, czy można go z czystym sumieniem innym polecić…







Na razie wygląda to tak.

[Heinrich Kosmala]

Teraz części poszycia kadłuba, dolne (cz. 14) i górne (cz. 19). Na zdj. 70 widać „rozjechanie“ się tylnej krawędzi pokrycia i wręgi. Wiele osób już to pisało, że „Haliński“ nie toleruje nawet najmniejszych odchyłek od normy; widocznie szkielet kadłuba nie był idealnie symetrycznie sklejony.