Tym razem obiektem mojego zainteresowania stał się ten oto okręt z końca XIX wieku:
Skąd pomysł na taką akurat "pchłę"
? "Pietropawłowsk" pokazał mi, że umiem grubo za mało. Postanowiłem więc się skoncentrować na jednostce mniejszej, gdzie wszystkiego jest mniej (wręg, masztów, kominów, szalup, relingów itd.) - to pozwoli efektywniej skupić się na poszczególnych elementach. Najbardziej odpowiedni byłby mały kuter torpedowy, ale... to nie moje zainteresowania - ja lubię stare okręty! A ten jest bardzo oryginalny, ciekawy i jednak na forach modelarskich nieobecny - klei się kilka Bismarcków, a takich fajnych okrętów jakoś ni ma... 
Model jest starannie wydany - opracowanie komputerowe, doskonała grafika, żadnych przesunięć czy niejednorodności kolorów. Niestety, nie mogę się doszukać nazwiska autora, a szkoda, bo jak narazie sklejalność jest tak samo doskonała, jak wygląd w 2D, więc warto by było to nazwisko promować.
No dobrze, pora na prezentację prac.
Okręt jest mały, więc po otwarciu zeszytu szczęka mi opadła, jak zobaczyłem szkielet: 18 (!!!!) wręg. Spodziewałem się góra 10! Na domiar złego - szkielet trzeba budować z tektury 2 mm, a takiej jeszcze nie ciąłem. A cięcie nie jest wcale takie proste, bo jak sie popatrzy na takie np. wąsy...:
... to trochę się robi słabo, bo narysować na komputerze jest łatwo, ale wyciąć to później w 2mm tekturze - niekoniecznie. Ale się postarałem - oto rufa i dziób:
A to wręga nr 18... była z nią jazda...
: 
Wszystkie te delikatne elementy natychmiast po wycięciu smarowałem klejem BCG, żeby tektura się nie rozwarstwiała.
Tutaj widać, jakiej wielkości będzie kadłub (linijka ma 30 cm):
I gotowy szkielet:
A tutaj jeszcze porównanie z "Pietropawłowskiem":
Poszycie zaprojektowane zostało dość ciekawie, bo tylko jeden element nie jest rozciety wzdłuż stępki:
Takie podejście powinno ułatwić budowę, bo łatwiej jest przyklejać elementy mniejsze. Zastanawiałem się, od której strony zacząć - od dziobu, rufy, czy od środka. Numeracja części sugeruje pracę od środka w kierunku dziobu, a potem w kierunku rufy. Ostatecznie tak też zrobiłem, ponieważ uznałem, że jeśli najpierw przykleję element nr 1 , to wykorzystam go jako bazę dla pozostałych elementów (linię prostą, do której będę mógł przysuwać pozostałe fragmenty). Aha, nie przewidziano oklejek dla wręg - kleimy wporost na wręgi (spoina szerokości 1 mm); myślałem, że to będzie trudne, ale przy tym opracowaniu klei się wprost bajkowo:
A, i jeszcze jedna ciekawostka: poszycie kleję BUTAPRENEM
. Ale nie dajcie się zmylić - nie zrezygnowałem z BCG, to tylko eksperyment . Przy Super Hornecie stwierdziłem, że choć się bardzo staram, to łączenia poszycia na wręgach wychodzą tak sobie. Postanowiłem przekonać się, czy to wina kleju, czy jednak ja coś robię nie tak. Wyeliminowałem więc ryzykowny klej na rzecz "pewniaka", by zobaczyć, czy problemy również znikną. O wynikach eksperymentu przekonamy się niebawem. Teraz mogę jednak jedną rzecz powiedzieć na pewno: "butaprenowcy" - jednak Wam trochę zazdroszczę... 
.
Mi również bardzo podobają się okręty z okresu pierwszej wojny światowej i starsze. Jestem bardzo ciekawy Twoich "eksperymentów". Do dzieła 
