Budowa kokpitów to moja ulubiona część modelu i .. nie mogłem się pohamować. Dlatego też mini relacja.
Budowanym modelem jest P- 47 1/32 firmy Revell. Bardzo stary i bardzo nędzny (tu zadziałało prawo Murphiego – ma się właśnie pokazać w tej skali T-bolt i z Hasegawy i zTrumpetera
) Model jest przerabiany z P-47D na wersję „N” dlatego ciężko będzie go nazwać modelem z zestawu – praktycznie niewiele zostało z oryginału (kontynuując tego pecha to Trumpeter wyda też wersję „N”). Dlaczego wersja ”N”? wyjaśnię przy relacji właściwej.Kokpit jest hybrydą plastiku i papieru (pod względem ilości części to ok. 80% papier). Daleko mu zapewne do zestawów prawie gotowych czyli kokpitów żywicznych czy wyposażanych w element fototrawione. Niestety ze względu na podłą jakość modelu Revella żadna z liczących się firm nie wyprodukowała czegokolwiek !
Mocowanie fotela zrobione z igieł lekarskich:
Prowadnice odsuwanej części osłony kabiny z paseczków papieru:
Tabliczki i panele zostały przygotowane jako kalkomanie. Zrobiłem papier do kalkomanii nakładając klej na papier, następnie lakier błyszczący potem matowy:
Nadruk zrobiony drukarką laserową. Tak to wygląda po nałożeniu na panel boczny:
Fotel i pasy zrobione z papieru:
Tablica przyrządów to doskonale znana technika z modeli kartonowych.
Wydruk na drukarce, otwory wybijakiem, podobnie ramami zegarów. Naklejone na polakierowany drugi wydruk, zamaskowane i pomalowane czarną matową:
Gotowy panel centralny i dorobiona część okablowania która widoczna będzie z góry kadłuba:
A tak wygląda porównanie tego, co zaproponował producent modelu z tym co faktycznie zrobiłem:
I zdjęcia gotowego kokpitu:
Budując kokpit jeszcze bardziej ugruntowałem się w twierdzeniu, że „N –ka” była najnowocześniejszym seryjnie produkowanym samolotem bojowym WW2. Pełna regulacja fotela (zaczęto też montować pierwsze fotele katapultowane), system klimatyzacyjny i grzewczy (pomiędzy pedałami orczyka), podłokietniki fotela. Samolot posiadał rozbudowaną automatykę sterowania silnikiem i turbosprężarką. Posiadał system radarowy utrzymujący w szyku, oraz system ostrzegający w przypadku pojawienia się w pobliżu samolotu wroga (brzęczek). W końcu wersja „N” była dalekodystansową o zasięgu prawie 8 tyś km. a czas utrzymania się w powietrzu sięgał kilkunastu godzin (stąd widoczny też na fotelu lejek do oddawania moczu).
Uwaga! Tu dwa duże zdjęcia:
Miło było ale czasu ten kokpit „połknął” za dużo – trudno
