Siemanko.
Chciałbym się z Wami podzielić ciekawymi informacjami na temat teorii kolorów. Mam nadzieję, że informacje teoretyczne pozwolą Wam wszystkim na dokładniejsze mieszanie kolorów, którymi retuszujecie swoje wspaniałe modele.
Przestrzenie barw są środkami, których nauka używa do opisywania kolorów. Przez lata wymyślono dużo systemów barw. Opisywały one, w jaki sposób światło jest przenoszone, absorbowane lub odbijane przez różne nośniki. Branża komputerowa opisuje barwy za pomocą modelu RGB, natomiast branża poligraficzna używa do tego celu przestrzeni CMYK. Ludzkie oko odbiera i jest w stanie odróżnić miliardy kolorów - dużo więcej niż jakikolwiek skaner, drukarka czy monitor jest w stanie pokazać. W roku 1920 francuska komisja CIE ustaliła model kolorów odbieranych przez ludzkie oko.
Addytywna przestrzeń kolorów RGB (Red - czerwony, Green - zielony, Blue - niebieski) jest naturalnym językiem skanerów i monitorów, gdyż urządzenia te odtwarzają barwy poprzez nadawanie światła, a nie poprzez odbicie lub pochłanianie. Barwy wyświetlane na monitorze pojawiają się, kiedy wiązki elektronów uderzają w czerwoną, zieloną lub niebieską powlokę luminoforu w ekranie. Luminofor emituje maksymalnie do 256 odcieni dla każdego koloru, co daje łącznie (256x256x256) 16,7 miliona pojedynczych kolorów. Podobnie, tylko w drugą stronę działają skanery i elementy światłoczułe aparatów fotograficznych. W modelu tym barwy są tworzone poprzez dodanie do siebie świateł o różnej barwie. Barwy podrzędne są z tego powodu jaśniejsze niż podstawowe. W modelu RGB zmieszanie maksymalnych wartości barw podstawowych spowoduje powstanie barwy białej.
Subtraktywna przestrzeń kolorów CMYK (Cyjan - jasny niebieski bliski błękitowi, Magenta - purpurowy, Yellow - żółty, Key color - kolor kluczowy - czarny). W modelu tym powstawanie dodatkowych barw polega na mieszaniu dwóch lub większej ilości barw podstawowych. Połączenie ich powoduje absorpcję kilku fal światła i odbicie innych. Dodawanie kolejnych barw podstawowych powoduje, że powstałe odcienie są coraz ciemniejsze, gdyż mieszanina absorbuje coraz więcej fal świetlnych. Przestrzeń CMYK również generuje po 256 odcieni na każdym kanale (256x256x256x256), tworząc łącznie 4,3 miliarda kolorów
Jak wcześniej napisałem w modelu RGB światło o różnych barwach jest do siebie dodawane i powstają barwy jaśniejsze. W modelu subtraktywnym CMYK powstają kolory ciemniejsze. Ta podstawowa różnica między techniką używaną przez monitory i skanery, a pigmenty farb drukarskich oraz atramenty drukarek komputerowych wyjaśnia, dlaczego obrazy, które wyglądają doskonale na monitorze, stają się ciemniejsze i bardziej matowe na wydruku.
Problem koloru czarnego. Zmieszanie maksymalnych intensywności składowych CMY powinno (teoretycznie) spowodować powstanie koloru czarnego. Jednak w rzeczywistości uzyskuje się brudny odcień brązowego. Spowodowane jest to zanieczyszczeniami pigmentów i dysproporcją barw w kierunku cyjanu powstałą w czasie przekształcania barw z modelu RGB do CMYK. Czarny jest czwartą barwą podstawową dodawaną w czasie druku do CMY, aby powstały głębsze i bogatsze tony czerni i cienie z lepszą rozdzielczością. Na pierwszych dwóch rysunkach widać, że chociaż skale kolorów RGB i CMYK nachodzą na siebie, to nie pokrywają się całkowicie.
Biorąc to wszystko pod uwagę należy uważać ze zbyt częstą zamianą obrazu pomiędzy przestrzeniami RGB i CMYK. Mając wydruk (model kartonowy) możemy go zeskanować i wtedy w komputerze pojawi nam się obraz, ale niestety już w RGB i to dwukrotnie zmieniony (raz przez skaner, drugi raz przez monitor), teraz drukując go na drukarce otrzymujemy kolejną konwersję. Na każdym kroku jakakolwiek ingerencja w projekcie oddala efekt końcowy od pierwowzoru.
Aby uzyskać dokładniejsze informacje o kolorze wydrukowanego tła modelu należy fragment skanu bardzo mocno rozmyć i dopiero wtedy próbnikiem kolorów odczytać wartości poszczególnych składowych. Jeżeli jest taka możliwość warto również przekonwertować skan do przestrzeni CMYK i ustawić wyświetlanie kolorów CMYK. Wtedy dopiero odczyt będzie bardziej zbliżony do rzeczywistości. Wskazanie wartości CMYK pozwolą nam zorientować się (oczywiście w przybliżeniu), z jakich kolorów składa się kolor, który musimy dorobić.
Za Sybil i Emil Ihrig, „Skanowanie dla profesjonalistów”, Warszawa 1998.
Generalnie jest kilka zasad, którymi rządzi się dobre mieszanie farb:
- Jeżeli chcemy uzyskać dość ciemny odcień to zaczynamy od jeszcze ciemniejszego i go delikatnie i powoli rozjaśniamy.
- Jeżeli chcemy uzyskać jasny odcień postępujemy odwrotnie,
- Kolory typu zielenie, czerwienie, brązy, (czyli wszystkie, w których składową jest żółć) zawsze rozjaśniamy kolorem żółtym --> nigdy białym, chyba, że chcemy uzyskać efekt zmniejszenia nasycenia koloru,
- Kolory typu czerń, granaty, niebieskie rozjaśniamy zawsze kolorem białym,
- Praktycznie każdy kolor ma swój ciemny odpowiednik i nim zawsze starajmy się zaciemnić odcień, dopiero w ostateczności używajmy do tego koloru czarnego ... ale to czyńmy zawsze bardzo małymi kroczkami, lepiej 10 razy dodawać po kropelce i zbliżyć się dokładnie do koloru niż dolać za dużo i zaciemnić odcień kompletnie.
Zawsze staram się najpierw na kartce papieru (białego !!!) delikatnie palcem rozcierać kolejne kolory, aż do uzyskania odpowiedniego odcienia. Taki test daje mi pojęcie z jakich kolorów i w jakich mniej więcej proporcjach mam namieszać kolor docelowy i dopiero potem mieszam farbki w małych słoiczkach ... np. po malutkich koncentratach pomidorowych, które ostatnio pojawiły się w sklepach..
Rodzaje plików i sposoby kompresji obrazów. W czasie skanowania często musimy się zdecydować, z jakim rozszerzeniem zapiszemy dany projekt oraz jaki sposób kompresji powinniśmy zastosować. Istnieje wiele różnych sposobów i wiele algorytmów kompresujących. Najpopularniejszym w dzisiejszych czasach jest system JPEG. Używany jest on głównie w przypadku przesyłu plików graficznych internetem - możliwość silnej kompresji, ale przy okazji strata jakości - bezpowrotna !! Innym, bardzo popularnym formatem plików graficznych jest TIFF, który używany jest głównie przez profesjonalistów, gdyż oferuje on bezstratną kompresję obrazu.
Zapis z rozszerzeniem JPEG charakteryzuje się tym, że mamy możliwość ingerencji w to jak mocno nasz obraz zostanie ściśnięty. Photoshop daje możliwość zapisu w skali od 1 do 12. Im wyższa liczba tym większy plik, ale tym mniej zniekształcony. Do zapisu materiałów związanych z modelarstwem proponuję nie schodzić poniżej wartości 8-9, osobiście staram się trzymać w okolicy 10. System kompresji JPEG wydziela z obszaru fotki lub skanu kwadraty o wielkości 8x8 pikseli i w zależności od stopnia kompresji uśrednia w tym kwadracie kolorystykę (stąd biorą się takie właśnie większe kwadraciki widoczne na powiększeniach szczególnie w okolicach większych powierzchni tego samego koloru). Niestety w czasie dekompresji system nie jest w stanie „zgadnąć” jakie były faktyczne kolory w obrazie przed kompresją.
Zapis z rozszerzeniem TIFF, nie daje nam, co prawda możliwości ingerencji w stopień kompresji, ale za to umożliwia wykorzystanie niezwykle sprytnego systemu kompresji LZW (Lempel-Ziv-Welch). LZW jest to kompresja bezstratna. Każdy zapis zdjęcia potrzebuje nadać konkretnemu pikselkowi następujących informacji: położenie (X i Y) oraz numer koloru. LZW sprytnie sprawdza gdzie mieszczą się takie same kolory i następnie zapisuje tylko kolejne położenia tego samego koloru. Dzięki takiemu zabiegowi zmniejsza się „ciężar” pliku, ale jednocześnie w czasie dekompresji wszystkie informacje o zdjęciu mogą zostać przywrócone. Na ogól kompresja LZW ściska plik o 30 do 40%. Zawsze bardziej ściskane są obrazy, na których występuje dużo tego samego koloru.
Mam nadzieję, że powyższe informacje, choć skrótowe, pozwolą Wam wszystkim bardziej zrozumieć kolor. Życzę wszystkim 100% dopasowania się retuszem do koloru kartonówki.
szczególnie, jeśli będą napisane językiem prostym i zrozumiałym dla ludu pracującego 
. Warto więc przy tych próbach założyć rękawiczki gumowe a na stół położyć kilka warstw ulotek reklamowych zabranych spod drzwi.
. Chciałbym umieć ująć swoją myśl tak klarownie. 
