Faktycznie ptaszkowie moi, można nie trafić. Właśnie ostatnio nie mogłem trafić do tego wątku lugrotrawlerowego.
Wszystko przez prezenty. Miałem plan na zrobienie dwóch modeli. Skończy się na czterech.
Było tak. Will (najprawdziwszy Maorys z Nowej Zelandii) zadzwonił do Krzyśka (mój synuś) z pytaniem, czy nie mógłby z nim i Gosią (potencjalna przyszła synowa) spędzić wigilię, bo w tym roku tak się złożyło, że 24 grudnia będzie sam, czego chciałby uniknąć. Krzysiu odpowiedział, że chętnie by ten wieczór spędził w towarzystwie Willa (Will to taka dusza towarzystwa - z ogromnym poczuciem humoru i jajcarz nie z tej ziemi), ale jest już umówiony z Olą (moja córunia) i rodzicami, w związku z czym - kicha. Ale Krzysiu - jak to Krzysiu - dobra dusza jest i zadzwonił do Oli przedstawiając sytuację kończąc pytaniem, czy Will nie mógłby spędzić z nimi wigilijnego wieczoru. Ola bardzo lubi Willa (też niezła jajcara to zawsze wspólny temat znajdują), ale mówi Krzysiowi, że trzeba chyba rodziców się spytać, co oni na to. A my na to, że dlaczego nie i na tym stanęło. Znaczy stanęło na tym, że będzie z nami Will, ale nie stanęło na dwóch modelach. No bo Ola mnie uświadomiła, że jak Krzysiek i Irek (zięć) dostaną w prezencie zwyczajowe już modele, to Will'owi może być przykro, że on takowego nie dostał. No co miałem powiedzieć? Trzeba było na gwałt trzeci model wykombinować. Udało się. Nieźli kombinatorzy tak mają, że im się udaje. Niestety na tym nie koniec. Parę dni temu dzwoni Oleńka moja kochana. Tatko, wiesz my zawsze Kevinowi (przyjaciel rodziny - ten, to dopiero jajcarz, powiedziałbym do kwadratu, może kiedyś opiszę parę jego numerów - mistrz puenty) sprawiamy prezencik podchoinkowy, a on ostatnio, jak u nas był, to oglądał z zaciekawieniem modele, które Irkowi niegdyś sprezentowałem. Już w tym momencie gorąco mi się zrobiło - czułem co nastąpi. Nie myliłem się.
- To co Tatku, zrobiłbyś jakiś modelik dla Kevina?
- Spadaj...
- Spadaj - tak, czy spadaj - nie?
No i co ja biedny mogłem odpowiedzieć. W wyobraźni widziałem te wielkie czarne oczy córuni wyczekujące na jedynie słuszną odpowiedź. I w ten sposób musiałem w błyskawicznym tempie, kompletnie nie odpowiadającemu mojemu temperamentowi, wykombinować czwarty prezencik. Mogę Wam tylko powiedzieć, że akcja na Placu Pigalle skończyła się sukcesem. Jeszcze tylko parę poprawek i będzie wszystko gotowe. Nawet gablotki już mam. Z oczywistych względów fotek na razie nie będzie, bo moi chłopacy niestety tu od czasu do czasu zaglądają. Mogliby zobaczyć coś, co nie jest przeznaczone na razie dla ich oczu...
Ale żeby post nie był całkowicie bezzdjęciowy, pokażę żołnierstwo (prawie wykończone), które będzie sobie maszerowało obok pojazdów - nie jest to główny element zagablotkowania, to można ujawnić. Ujawniam:
Myślę, że w przyszłym tygodniu wznowię pracę przy cosiu...
Na razie heyah...
