Głównym bohaterem tego wątku będzie Brewster B-239 Buffalo. Pilot Hans Wind, jeden z asów fińskiego lotnictwa z czasów wojny z sowietami.
Model w 2D nie sprawia wrażenia trudnego, poza oczywiście kabiną pilota i dużą częścią wnętrza kadłuba, które zajmują prawię połowę objętości modelu. Zdecydowałem się na ten model, bo wydał mi się dobrą bazą do rozbudowy, czyli tak zwanej waloryzacji. Przekonało mnie ku temu gro zdjęć, egzemplarza fińskiego (BW-372) wyciągniętego z jeziora całkiem niedawno. Tak więc jak można się domyślać, model nie będzie w założeniach standardu, lub "mojego standardu", a będzie od początku modelem waloryzowanym.
Oprócz wyżej wspomnianych zdjęć, przy budowie bardzo pomocny był ten film:
https://www.youtube.com/watch?v=3_a2RhOcZ3U
oraz ta strona:
http://sa-kuva.fi/neo?tem=webneoeng
fantastyczne archiwum zdjęć (nie tylko lotniczych) z okresu wojny, w bardzo dobrej rozdzielczości. Szczerze polecam osobom zainteresowanym tematem tamtego teatru działań wojennych.
Na tej stronie udało mi się odnaleźć kilka zdjęć samolotu, który był pierwowzorem dla sklejanego modelu. Czyli B-239 BW-393, ciekawe jest, że ten samolot w różnym okresie wojny występuje z różnym numerem na sterze kierunku. Doczytałem na jednej ze stron internetowych, że sytuacja taka była normalna w przypadku zmian w zasobach maszynowych.
Tak więc prezentuje się samolot wraz z pilotem:
Już na podstawie dwóch pierwszych zdjęć można zauważyć różnicę w konstrukcji między samolotem, a modelem. Z biegiem czasu tych różnic było coraz więcej, a stało się tak za sprawą tego, że autor modelu opierał się na zdjęciach egzemplarza muzealnego HM-671 czyli Humu, jedynej sztuki samolotu, którą Finowie zbudowali sami na podstawie amerykańskiej wersji. Użyli innych materiałów, innych rozwiązań, silnika i ogólnie samolot ten miał dużo gorsze osiągi od B-239, więc zarzucili ten pomysł. Nie można mieć dużej pretensji do autora modelu, gdyż w czasie wydania go, nie było jeszcze w internecie zdjęć rozbitego BW-372, bo poza nimi, materiały do tego samolotu są niestety bardzo ubogie. Z czym będę miał problem w dalszej części relacji. Także nie będę wyliczał dokładnie wszystkiego co zmieniłem, ale będzie to widoczne na zdjęciach. Nie mniej można również skleić efektowny model wprost z wycinanki, co widać w dokonaniach innych modelarzy.
Wracając do budowy, to założyłem, że będzie ona przebiegała w innej kolejności niż przewidział autor. Najpierw wykonam poszczególne elementy strukturalne, a zakończę na kabinie pilota. Postanowiłem tak, ze względu na obawę, że po uporaniu się na początku ze skomplikowaną kabiną, nie starczy mi sił i zapału, do dokończenia modelu. Uważam, że w tym przypadku ta polityka sprawdza się w 100%.
Na pierwszy ogień poszło okapotowanie silnika, które ma dość skomplikowany kształt, szczególnie przy górnym i dolnym wlocie. Chciałem również otrzymać charakterystyczne obłości w krawędzi natarcia wlotu do silnika. Całość retuszowana wstępnie farbami TEMPERY dobranymi na oko, a finalnie będzie jeszcze pociągnięta delikatnie suchym pędzlem. Tak wyglądało to w trakcie klejenia.
Natomiast po otrzymaniu odpowiedniej bryły, wnętrze pomalowałem na kolor aluminium, oraz ubrudziłem "olejem". Natomiast od zewnątrz zabezpieczyłem lakierem bezbarwnym Gloss Gunze, o którym pisałem w relacji Spitfire L.F.IX.
Następnie zabrałem się za silnik. W związku z dość dużym sukcesem, adaptacji żywicznego silnika w skali 1/32 do modelu P-47 Thunderbolt w skali 1/33, postanowiłem w tym przypadku wykonać podobny zabieg. Dostępny na rynku jest silnik żywiczny R-1820 firmy Vector, w postaci widocznej na zdjęciu poniżej.
Aby pasował zewnętrzną średnicą do wewnętrznej średnicy okapotowania, zmniejszyłem każdy cylinder o 4 żebra chłodzące. Zmierzyłem długość po bloku silnika i porównałem go z wycinanką, następnie zeszlifowałem do odpowiedniej długości. Pomalowałem i skleiłem jak instrukcja Vectora nakazała. Następnie przykleiłem do wręgi z wycinanki. A ostatnim etapem było uzupełnienie w popychacze, kable prądowe, obejmy, ten element na obudowie z przodu charakterystyczny dla silników w fińskiej wersji oraz w tabliczki znamionowe wykonane z grubej folii aluminiowej i kalkomanii z modeli plastikowych. Gotowy silnik prezentował się następująco.
Całość po zmontowaniu wygląda następująco.
Nie uważam, że użycie żywicznego silnika w modelu kartonowym to profanacja tej gałęzi modelarstwa. Moje podejście jest takie, że zależy mi na osiągnięciu efektu jak najbardziej zbliżonego do rzeczywistego obiektu. Także kartonowi ortodoksi niestety muszą się pogodzić z taką wizją prezentowanego modelu.
Aby ten etap był zakończony brakowało jeszcze śmigła, tak więc ono było kolejnym etapem w budowie. Zależało mi, żeby nie malować łopat śmigła. Skręt udało mi się otrzymać maksymalny, jaki był możliwy bez ich malowania. Piasta w modelu była szara, a w rzeczywistości srebrna, więc w takich wypadkach zawsze maluje element. Sam kształt piasty dość niepoprawny, ale po zamontowaniu do całego zespołu jest to praktycznie niewidoczne. A sama przebudowa byłaby dość uciążliwa. W związku z tym postanowiłem zostawić tak jak autor przewidział.
Brakuje jeszcze kolektorów wydechowych, jednak będą one przyklejone dopiero po ustawieniu okapotowania do kadłuba. Tak się prezentuje cały zespół okapotowanie, silnik i śmigło.
Kolejny raz wyszedł mi bardzo długi wywód, także przepraszam. Wydaje mi się, że to w związku ze wstępem, także kolejny będzie na pewno krótszy.
Zapraszam do udziału w relacji. Tym razem dedykacji nie będzie, tak jakoś się ułożyło.
Dziękuję i pozdrawiam
. Zacząłeś klasycznie tj. od początku. No... niezły ten początek. Jedna uwaga, się ośmielę, czy nie warto lekko podlakierować bezbarwnym czubka kołpaka śmigła, odrobinę posmyrać papierem ściernym i podmalować (widać listki dość wyraźnie). Można w ten sposób praktycznie je "zniknąć" z korzyścią dla wizualnego obcowania z przodem.
