Drobny update relacji. Drobny, bo mało się robi i opornie idzie, ale niby zawsze do przodu. Pomalowałem i pobrudziłem przednią wnękę podwozia i zabrałem się za trasowanie kadłuba. Jest to o tyle trudniejsze od skrzydeł, że tutaj pracuje się głównie na łukach, zamiast na dość płaskiej powierzchni - jak na skrzydle. Paski Dymo muszą być odpowiednio wąskie, żeby dały się delikatnie kształtować i solidnie przyklejać po krzywiźnie kadłuba. Na skrzydłach szeroki pasek tej taśmy pozwalał na swobodne zachowanie prostoliniowości pociągnięć - jak od linijki, a tutaj trzeba dodatkowo uważać, żeby ją zachować. No, jest trochę z tym kombinowania, w kilku miejscach oczywiście skopałem linie i będę musiał te babole jakość "przypudrować". Linie są już zapuszczone olejnym wash'em AK neutral grey.
Jak widać na zdjęciach trochę poskrobałem farbę na nosie, taki drobny wstęp. Gdzieniegdzie pojawiły się nity. Na kadłubie jest niestety pełno paneli rewizyjnych i będzie z tym sporo pracy.
Naniosłem także kalkomanie z gwiazdą na kadłub i numer na sterze. W przypadku numeru zmieniłem nieco szyk cyfr. Tak jak pisałem na początku relacji, samolot będzie z gatunku no-name tj. nie będzie reprezentował konkretnej maszyny tylko jakąś jedną z wielu jakie walczyły około 1951 roku w Korei, ale przy zachowaniu zasad malowania i oznakowania z tego okresu. Planuje też mu nadać nazwę własną w imieniu fikcyjnego pilota i mam już chyba pomysł
I na koniec, zabrałem się za zrobienie kopyta do wykonania przeszklenia limuzyny kabiny. Jeszcze tylko stanowisko do tłoczenia muszę zbudować.
Pozdrawiam!
) Zatem, bywa ona stosowana przez plastikowców do uzupełniania ubytków zamiast szpachli - tam ją w każdym razie kiedyś podpatrzyłem. Soda oczyszczona bardzo ładnie łączy się z CA, zamieniając się w twardą skorupę. Do tej metody warto mieć dobrze przewietrzane pomieszczenie bo CA w zależności od powierzchni roboczej może co nieco zejść i oczywiście paruje i truje. Ja w przypadku tworzenia kopyta do limuzyny robiłem tak, że po sklejeniu papierowego szablonu pokryłem cienką warstwą średnio gęstego CA (wolniej paruje) całą wewnętrzną stronę kopyta. Zanim klej wysechł nasypałem po brzegi sody, która momentalnie pochłania klej. Po chwili nadmiar (czyli jakieś 99% objętości) wysypałem z kopyta i proces pokrywania CA i wsypywania sody powtórzyłem jeszcze ze dwa razy. Od środka powstała chropowata i twarda, nieelastyczna powłoka, która bardzo dobrze usztywniła od wewnątrz kształt. Generalnie, coś takiego jak ten twór sodowo-glutowy można ładnie szlifować. Do cięcia taka bryła/gruda skalpelem się nie nadaje, bo ma tendencje do kruszenia się - powstają drobne odpryski. Ale papier ścierny różnych gradacji bardzo dobrze znosi. Maluje się też bez problemów. Można tym tworzyć drobne, proste kształty (w MEX'ie były to np. lampy obrysowe i kierunkowskazy) oraz jak w tym konkretnym przypadku, można skutecznie od środka usztywnić/utrwalić kształt. Jak się w trakcie szlifowania kopyta od zewnątrz papierem ściernym dotarłem do niego - nie było problemu, jak to CA - ładnie integruje się z papierem. Jakby było jeszcze coś nie do końca jasne to welcome.
. Kolejną atrakcją w tym samolocie jest konieczność wykonania różnych otworów wentylacyjnych oraz przykrycia ich kształtowanymi aluminiowymi panelami. Pierwszy zrobiłem na prawej burcie z kwiatkowej blaszki - daje się ją delikatnie przetłaczać i nie odstaje jakoś bardzo drastycznie od powierzchni. Z tej blaszki nakleiłem także drobne elementy jak zatrzaski pokryw. Jako washa do śrub stosuje MIG'owe "oilbrusher'y" - są lekko gęste i ładnie wchodzą w małe otworki. Jak na razie rezultat stosowania folii w ten sposób na większą skalę średnio mnie cieszy, bo wyłażą moje braki warsztatowe w jej stosowaniu. W duchu liczę na to, że jak dojdą do tego nity, napisy i kalki to całość być może nieco się "wyrówna", jak to miało miejsce na skrzydłach.
