. I pewnie jeszcze nie raz będę musiał (czytaj: chciał) tam podjechać, żeby to i owo sprawdzić. O samym SM-1 jak i SM-2 nie ma za dużo literatury. Są dwa artykuły w „Lotnictwie”, jest książeczka z serii „Samoloty Wojska Polskiego” (bardzo fajna). Gorzej jest z dokładnymi planami i rysunkami dla celów modelarskich. Jest trochę grafik z Internecie, ale przede wszystkim są plany modelarskie z „Modelarza” (4/2001). Poziom szczegółowości jak i jakość druku może nie powala, ale owe plany dają orientację w wyglądzie i proporcjach śmigłowca dzięki czemu jak najbardziej można je wykorzystać w pracy nad modelem.
Jest i oczywiście sam model kartonowy (SM-1/Mi-1), którego kilka wersji tego samego autora jest dostępnych na rynku w 1:33. Jest zatem opracowany SM-1 z wczesnej serii produkcyjnej oraz finalnej SM-1W (Mi-1M), reprezentowany w naturze przez dębliński eksponat. SM-1 wczesnej wersji (bądź też którejś z rozwojowych, bo było ich kilka) jest także eksponatem w Dęblinie, ale ma mocno zdekompletowane wyposażenie kabiny. Śliczny śmigłowiec tego typu stoi w Krakowskim Muzeum Lotnictwa Polskiego, ale to daleko ode mnie i są też dodatkowe czynniki utrudniające. Zatem zaprosiłem na matę kartonówkę Mi-1M z Orlika, na bazie której zamierzam zbudować polskiego SM-1W. Jeszcze nie zdecydowałem co do finalnej podwersji: szkolna, pasażerska, z wyciągarką, sanitarna, rolnicza...
Model przeskalowałem do 1:25. Po pierwsze będzie mi łatwiej budować wnętrze kabiny, w której jest sporo detali, po drugie to taki latający samochodzik zatem skala pojazdowa jest tu dla mnie na miejscu, a po trzecie to co planuję zrobić w panelizacji poszycia być może lepiej wyjdzie mi (o ile w ogóle…) w tej podziałce.
Jeśli ktoś przebrnął przez przydługi wstęp, to zapraszam do pierwszych fotek i kolejnych opisów. W pierwszej kolejności zbudowałem kadłub według zamysłu z wycinanki, ale nie bez obaw.
Niestety większość z nich się potwierdziła. Poza pewnymi nieścisłościami w kształcie rysowanych na częściach elementów, jak np. nieprawidłowy kształt okna dachowego kabiny, pojawiły się poważniejsze problemy. Wszystkie wręgi kształtujące kadłub, od dziobu po tył, są mocno owalne. Tak niestety nie jest do końca w prawdziwym śmigłowcu. Przód kadłuba i sam tył są jak najbardziej owalne w przekroju, ale środek, gdzie jest silnik i zewnętrzne panele wentylacyjne już nie. Na tym odcinku boki i spód kadłuba są bardziej płaskie, co w przekroju przypomina coś w rodzaju lekko wybrzuszonego i zaokrąglonego w „narożnikach” prostokąta. Ułożenie na tym odcinku oprofilowanych otworów wentylacyjnych byłoby niemożliwe.
Inny problem, to profil kabiny w widoku od przodu. Gdzieś od wysokości tylnego okna boki kadłuba powinny zacząć się stopniowo zwężać ku przodowi (szczególnie na wysokości okien i dachu). W modelu szerokość kadłuba na wysokości przedniej części ramy drzwi jest niewiele węższa co z tyłu kabiny, co przyczynia się do nieoprawnych proporcji wiatrochronu. Na tym etapie stwierdziłem, że nic z tego nie będzie. Bryła kadłuba jaką otrzymałem ma niewiele wspólnego z tym, co oglądałem w Muzeum. Zaznaczam jednak, że jest to moja, być może wysoce subiektywna opinia.
Szkoda mi bardzo było włożonej pracy w zbieranie materiałów, dlatego postanowiłem pobawić się w chirurga, albo raczej rzeźnika i być może poprawić nieco bryłę kadłuba. Chodziło mi o wprowadzanie stopniowo korekt na oklejkach modelu (posiłkując się profilami z Modelarza), tak aby wyprowadzić jako taki kształt kadłuba, bez konieczności projektowania go od podstaw (w czym nie jestem specjalistą). Warto było tym bardziej, że wymiarowo po części pierwsza łupinka kadłuba pasowała w miarę do planów śmigłowca.
Korektę rozpocząłem od newralgicznej sekcji środkowej, kształtując ją bardziej na „kwadratowo”. Oczywiście oklejka okazała się za mała, żeby zamknąć profil od góry, więc musiałem ją uzupełnić. Kiedy ten kształt już ustaliłem, poszedłem w stronę dziobu, stopniowo zaokrąglając i modyfikując profile.
Powstające barki na bieżąco uzupełniałem i przyrównywałem do rysunków z Modelarza. Dzięki tym zabiegom wstępnie ukształtowałem mniej więcej dach kabiny i przemodelowałem dziób i wiatrochron. Tylna sekcja kadłuba weszła w zasadzie bez tak daleko idących korekt. W rezultacie otrzymałem bryłę, która w mojej ocenie, posiada już cechy rzeczywistego śmigłowca – to co lubię, bochenkowaty kadłub. Ale hej, nie twierdzę, że to ideał. Porzuciłem marzenia o perfekcyjnej bryle, na rzecz pewnego przybliżenia do kształtu rzeczywistego.
Na razie kadłub wygląda mało zachęcająco, ale mam nadzię, że to się zmieni w miarę postępu prac.
Są o niebo lepiej opracowane modele innych śmigłowców z polskich muzeów jak Mi-2 (kiedyś się za niego zabiorę), są Mi-4 (duuży) i Mi-6 (…kolos), ale jakoś na razie zafiksowałem się na idei zbudowania najpierw „malutkiego” SM-1 (SM-2 też ładny). I tak będzie przy nim dłubania co nie miara.
To na razie tyle, zdrówka i stay tuned ;)
, wiadomo - tylko dewiacje od tzw. normy pchają ten Świat do przodu (choć może częściej do tyłu) 
Teraz to będzie naprawdę mocna relacja. 